Je moet schieten, anders kun je niet scoren.
Het leuke van emigreren lijkt ons dat alles anders is in een ander land. Viggo opperde al vrij snel dat we over een jaar of vijf maar weer moeten verhuizen. Niet alles is leuk en er moet een he-le-boel geregeld worden, maar het voelt goed als het geregeld is en het nieuwe normaal gaat worden. Dat was ook zo met het oer-Hollandse voetballen. Wij vonden het belangrijk dat de jongens snel op voetbal gaan, zodat ze kunnen doen wat ze heel leuk vinden én snel andere kinderen ontmoeten.
We woonden twee dagen in Oostenrijk en we gingen op pad voor de eerste training. Mikai om half zes in Neukirchen bij de ‘U12’ en Viggo om zes uur in Mühlbach bij de ‘U14’. Omdat het al gauw een half uur rijden is naar Neukirchen, vertrokken we om kwart voor vijf. Mikai afgezet en kennisgemaakt met trainer/leider/vader Otti. Ze zouden om zeven uur klaar zijn. Snel door om Viggo af te zetten. We vonden een weiland met een paar doelen en waren even bang dat dat alles was… Een aardige dame verwees ons gelukkig via een bruggetje en een parkeerplaats naar een werkelijk prachtig complex! Nieuwe kleedkamers, een gym, een tribune, kantine met dakterras en alle spelers van de eerste én tweede selectie levensgroot op de entree geplakt. Het contrast met het trainingsveld was enorm, maar de faciliteiten waren verder geweldig. Na een kwartiertje snel weer terug naar Neukirchen om te kijken hoe het met Mikai ging.
Mikai was aan het trainen met een leuke en enthousiaste groep. Na anderhalf uur kwamen ze van het veld en vroeg de trainer ‘ob es er gefallen war?’ Nee, zegt Mikai – tot grote schrik van de trainer – ik ben niet gevallen. Ik moest heel erg lachen, maar begreep ook gelijk wat het grootste probleem was: hij snapte er geen bal van! Hij deed maar wat, vond het heel leuk en dacht een paar keer de bal in het goede doel geschoten te hebben. Nu is het ‘Pinzgauerse-accent’ ook niet te volgen en als ik het goed had, zou hij die donderdag wederom om half zes training hebben. Snel weer naar Viggo. Die was driftig aan het sliden, scoren en kletsen… Zijn voordeel was dat de meeste kinderen van zijn leeftijd al aardig Engels konden en hij met zijn ‘Fortnite-Engels’ zich aardig verstaanbaar kon maken. Hij zou op donderdag ook weer training hebben en we sprongen snel in de auto naar huis. Om kwart over acht waren we weer in Königsleiten. Prima tijd in Nederland, maar zij moeten om kwart voor zes op! De schoolbus vertrekt om half zeven en om half acht begint school… Diezelfde avond nog een mail gestuurd en aangegeven dat de jongens graag lid willen worden.
Op donderdag doen we het rondje gewoon weer. Kwart voor vijf weg, Neukirchen, Mühlbach, Neukirchen, Mühlbach, kwart over acht weer in Königsleiten. Mikai had twee Bulgaarse trainers, jongens uit het eerste. Voordeel was dat zij ook amper Duits spreken en het prima in het Engels kon. De trainingen duurden anderhalf uur en Viggo heeft op de vrijdag om vier uur nog een keer anderhalf uur trainen. Nog geen wedstrijden gelukkig, anders worden ze er misschien nog flauw van! We wandelen en mountainbiken veel in de weekenden, al vinden de jongens dat niet altijd leuk. Zij gaan liever op een e-trialbike stunten. Naast de vele en lange trainingen, viel mij al gauw een ander verschil op. Ieder dorp in het Sulzachtal heeft een club met een mooi hoofdveld met tribunes en scoreborden. Ze hebben vaak alleen te weinig leden voor een leeftijdsklasse en gaan dan een jaartje samen met een andere club. Mikai speelt bij Wald/Neukirchen U12 en Viggo bij Bramberg/Mühlbach U14B, terwijl ze beiden lid zijn van de UFC Neukirchen. Een ander nadeel van maar één veld (en een weiland om te trainen), is dat er maar een beperkt aantal teams op een ochtend kunnen spelen. Wedstrijden zijn daarom het hele weekend gepland: vrijdagavond, zaterdagmiddag of zondagmorgen. De wedstrijden worden pas twee weken van tevoren vastgelegd en dat maakt het lastig plannen.
Het trainen ging al snel vrij goed. Ze spelen met kinderen uit de klas en maken snel vrienden. Ondanks de tijdrovende reis, vinden we het alle drie nog leuk. Ik vermaak mij door boodschappen te doen of onder het genot van een alcoholvrije Weizen een uurtje te werken. Op zo’n avond appte Mignon een keer dat er een mega onweersbui over Königsleiten trok, terwijl ik nog buiten in de zon van mijn Weizen genoot. De bui trok alsnog het dal door, maar de jongens trainden gewoon door. Mikai had snel gedoucht, maar Viggo ging zeiknat de auto in. Snel naar Königsleiten. Bovenop de pas werden we tegengehouden bij het tolpoortje. Er was een modderstroom geweest en Königsleiten was niet bereikbaar. Het was niet bekend hoe lang het ging duren en we besloten te schuilen in een huis van een vriend van ons. Na anderhalf uur bleek dat de weg niet meer openging die nacht. De keuze was blijven slapen of omrijden – terug het dal in en via de oude, smalle en steile weg omhoog! We besloten het laatste te doen en kwamen om kwart over tien thuis. Gelukkig hoede ik niet om half zeven met de bus…
We hadden ondertussen de inschrijfpapieren binnen. Deze moesten ondertekend worden door een ouder, de jongens én door een dokter. We konden ons melden bij de plaatselijke huisarts en die stelde allemaal vragen over de gezondheid en maakte een hartfilmpje. Gelukkig was alles goed en werd het formulier ondertekend. Deze konden we inzenden samen met een geboorte akte. Een wat?! Geboorte akte? Hoe kom je daar aan? Even googelen leerde dat deze in de gemeente waar ze geboren zijn aangevraagd kunnen worden, dit tien werkdagen duurt en ze dan opgestuurd worden (wat ook zeker drie dagen duurt)! Zolang konden we niet wachten! Kopie paspoort bleek niet voldoende en dus besloten we een foto te maken van aanmeldingsoorkonde die je krijgt van de gemeente. Deze werd geaccepteerd… Het was nu wachten tot de oude club de spelers vrij zou geven, maar dat was een formaliteit.
Na een training kwam Mikai zijn trainer Otti op mij af en vroeg of ik Mikai buitenspel wilde uitleggen. Het leek erop dat hij al op groot veld ging spelen! Dat Viggo nog geen wedstrijden mag spelen, was voor hem vervelend, maar ook het team wilde hem er heel graag bijhebben. Bijna dagelijks vroegen ze of hij al vrijgegeven was en appte ik weer met het wedstrijdsecretariaat van VV Noordwolde. Helaas nog steeds geen witte rook, maar we besloten wel bij een thuiswedstrijd van Viggo zijn team te kijken. Opvallend was dat de scheidsrechter aangesteld was en ze in Oostenrijk ervan uitgaan dat deze haviksogen heeft: een grensrechter vinden ze niet nodig. De U14 speelt ook 2x 40 minuten en de wedstrijd ging helaas met 2-5 verloren.
De week daarna gingen we een paar dagen naar Nederland. Een brief van het bestuur dat de jongens mochten spelen had nog niet geholpen en we hoefden dan ook niet voor de volgende wedstrijden terug te zijn. Vlak voor vertrek uit Nederland kreeg ik een ingeving en besloot ik zelf met de KNVB te bellen. Het was even zoeken, maar na 20 minuten aan de lijn met de afdeling internationale overschrijvingen kwamen we erachter dat de KNVB het verzoek uit Oostenrijk twee weken daarvoor al doorgezonden had aan VV Noordwolde. Een paar appjes verder waren we erachter dat mail met betrekking tot overschrijvingen altijd naar het bestuur én de ledenadministratie gezonden wordt. Deze was blijkbaar alleen naar het bestuur gezonden en daar verwijderd… Gelukkig op de server gevonden, beantwoord en binnen een paar dagen kregen we het goede nieuws: de jongens konden die zaterdag meedoen!
Mikai speelde om half elf thuis en Viggo om tien uur in Bruck. Ik besloot bij Viggo te gaan kijken in de hoop op tijd terug te zijn voor een deel van Mikai zijn wedstrijd. Viggo vertrok om kwart over acht met een busje en Mikai en ik hadden nog tijd voor een uitgebreid ontbijt bij de bakker. Nadat ik Mikai had afgezet, reed ik snel richting Bruck. Toen ik om tien uur het sportcomplex op liep, hoorde ik nog net de omroeper de spelers voor stellen. Ze moesten één voor één naar voren komen en vervolgens gezamenlijk naar het midden van het veld om daar, net als in de Champions League, zich op te stellen. Alleen de muziek én de publieke belangstelling was anders… ik zocht een plekje op de tribune en zag trots hoe Viggo de bal opeiste en lekker acties maakte. Het spel golfde op en neer en ik was vooral onder de indruk van de omgeving. Een prachtig kasteel naast het veld en de bergen aan de andere kant. Ondertussen was ik druk aan het appen met Mignon. Zij keek bij Mikai die 9×9 speelde met doelen op de zestienmeter. Met buitenspel en een matige tegenstander. Hij begon als wissel, maar mocht veel spelen en ze wonnen met 12-0 van Kaprun. Geen goal, wel een paar kansen.
Bij Viggo hadden ze ondertussen besloten het de tweede helft anders te doen. Hij begon de wedstrijd als midmid, maar moest nu naar de spits. Het middenveld werd nu gewoon overgeslagen en alles moest diep. Op Viggo. En die maar rennen en de coach roepen: go, go, make the goal! Uiteindelijk vijf keer door de verdediging heen geslalomd, steeds stond de keeper in de weg. Geen goal, wel een assist en he team zwijnde nog in de laatste minuut met een bal op de lat. 1-1 en af en toe leek de trainer een hardverzakking te krijgen. De complimenten waren er wel na de wedstrijd, maar vooral het advies om te schíéten de volgende wedstrijd!
Gelukkig is nu alles geregeld. Contributie hoeven we hier niet te betalen en toch wordt vervoer, scheidsrechters en kleding goed geregeld. Ze weten nu ook dat ze zelf kousen mee moeten nemen, hier hebben ze alleen een paar sokjes zonder voet om de kleur aan te geven. We kregen nog wel een verzoek voor een vrijwillige financiële bijdrage voor de trainingen van €60,-. Niet alles kan betaald worden door de overheid en sponsoren! Er is wel besloten dat de training op dinsdag van Mikai ook zomaar op maandag of woensdag kan plaatsvinden, waardoor ik nog vaker op en neer kan. Gelukkig vinden ze het leuk om na school met een vriendje mee te gaan, dan hoef ik geen uren te wachten. Afgelopen zaterdag ‘Fußbal Oktoberfest’ op de club en een mooi programma. Om 10.00h U12, om 11.20h U14 en daarna het 2e en 1e nog voor het feest losbarst.
De opkomst was met de tune van de ‘Pirates of the Caribean’ en Mikai begon als wissel in de derby tegen Bramberg. Het ging redelijk gelijk op, hij kwam er na een kwartier in, maar scoren lukte hem niet. Wel gingen ze met een 3-2 voorsprong de rust in. Gelijk na rust besloot Mikai dat het genoeg was en besliste hij hoogstpersoonlijk de wedstrijd met twee goals in de eerste 5 minuten. Eindstand 5-2! Viggo moest tegen de koploper en zijn team had het moeilijker. Wel een assist in de eerste helft en een goal in de tweede, maar het mocht niet baten: 7-2 verloren van Großarl. We zagen ook het 2e en 1e verliezen vanaf de tribune. Er zat ongeveer 200 man en we werden bediend op onze plaatsen! Aansluitend friet met worst, pullen bier en livemuziek. Wij kunnen wel wennen aan het voetbal in Oostenrijk!
