#6 2018
Ik heb geleerd… dat familie en vrienden maken wie we zijn vandaag en zonder hun zijn we nooit compleet.
Het jaar 2018 zal altijd het jaar zijn van ons vertrek. Vanavond zit ik dat jaar te overdenken en besef ik mij dat ons vertrek – ook voor onszelf – , niet meer dan een voetnoot is.
Het jaar 2018 is het jaar dat mijn vriend, oom en collega Robert plotseling van ons heengegaan is. Hij was, samen met mijn moeder, de eerste die wist van onze concrete plannen om naar Oostenrijk te gaan. We zaten altijd op de vrijdagmiddag de week en het leven te analyseren en we konden onze grote plannen dan ook niet lang voor ons houden. Hij was verdorie nog maar net terug van een geweldige trip naar Königsleiten, toen het noodlot toesloeg. Een zeldzame bacteriële infectie, 24 uur knokken voor zijn leven, maar hoe sterk hij ook was – dit kon hij niet winnen. Hij laat veel vrienden achter, maar vooral zijn geweldige zonen en prachtige vrouw missen nog elke dag zijn lach.
Het jaar 2018 is het jaar dat bij mijn lieve zus Karmen (die ik heus ook wel eens wat minder lief gevonden heb) borstkanker geconstateerd is. Zij heeft helemaal geen tijd voor borstkanker. Ze zitten midden in de verbouwing van hun droomhuis, hebben een puberende dochter en nog een puberende dochter, een hele grote hond en kat en wonen naast haar pas gescheiden moeder en haar volwassen dochter. Weet je hoeveel tijd dat kost? Er is ook nog een baan en een man en een broer dus, die zo nodig moest emigreren. Opeens is dit alles veel minder belangrijk dan jezelf. Je gezondheid. Ze gaat van kuur naar kuur. Voelt zich na iedere kuur weer een beetje kutter. En er staat nog een lijst met behandelingen, operaties en kuren om gek van te worden. Maar ze gaat het flikken. Met een geweldige man, geweldige ouders, geweldige dochters, geweldige vrienden en een broer en schoonzus die van haar houden, gaat ze het flikken.
Het jaar 2018 is het jaar dat twee van mijn allerliefste vrienden, met de hulp van een fantastische vriendin, hun eerste kindje verwachtten. Hun leven heeft zeven jaar lang in het teken gestaan van het samen zwanger worden en eindelijk was het zover. Op 14 november werd hun zoon geboren en was in één klap alles vergeten. Alle pogingen, alle onderzoeken, alle bezoeken aan specialisten – weg. Toen kwam het bericht dat ze hun zoon met spoed naar de intensive care hebben overgebracht en waren ze terug in de hel. Nee, dit bleek erger dan de hel. Twee weken lang heeft hij lopen knokken voor zijn leven. Alsof hij wist hoeveel hij betekende voor zijn ouders. Ze hebben hem dag en nacht gesteund, artsen en verplegers zijn dag en nacht met hem in de weer geweest, maar op 28 november hebben ze hem moeten laten gaan. Ze moesten weer met zijn tweeën naar huis. Alleen zullen ze niet zijn. Ze hebben een lieve broer en zus en een vriendengroep die er altijd voor ze is.
Het jaar 2018 is het jaar dat mijn tante ongeneselijk ziek bleek, dat bij mijn moeders moeder en mijn vaders vader kanker werd geconstateerd, het jaar dat mijn schoonmoeder haar beide kinderen naar het buitenland zag vertrekken, het jaar dat PSV kampioen werd, dat Nederland niet meedeed aan het WK en dat Dumoulin net niets won.
Het jaar 2018 is niet het jaar van ons vertrek. Niet het jaar dat wij emigreerden. Niet het jaar dat we onze droom zijn gaan najagen. Niet het jaar dat we huis en haard achtergelaten hebben.
Het jaar 2018 is het jaar dat wij naar Oostenrijk verhuisd zijn. Het jaar waarin oneindig veel mooie herinnering gemaakt zijn met vrienden en familie. Waarin we heel veel nieuwe mensen ontmoet hebben. Je ontdekt wie je ware vrienden zijn. Dat je erachter komt dat een cursus Duits allicht praktisch is, maar de gemiddelde Pinzgauer die taal minder machtig is dan wij. Dat er in een achttien-kuubs-bestelbus maar 750 kilo vervoerd mag worden. Dat je in Oostenrijk een huis huurt zonder keuken. Dat ik in 21 jaar nooit kampioen in de zaal geworden ben. Dat wandelen erg leuk kan zijn, maar je kinderen dat nooit zullen toegeven. Dat er fietsen gejat worden op Vlieland. Dat je op je 38enog topscorer op het veld kan worden. Dat er het een en ander geregeld moet worden als je in een ander land gaat wonen.
In april hebben we tegen elkaar gezegd: ‘ We gaan gewoon naar Oostenrijk!’. In juni was het besluit genomen en in september zaten de jongens op school en hadden we ons intrek genomen in de Murmelalm. Nu hebben we een autootje met Oostenrijks kenteken, een huurhuis in Neukirchen am Großvenediger, is Mignon snowboard… eh… skileraar, beheren we vier prachtige chalets, doen we catering in ‘lederhose’ en hebben we bijna al onze spullen uit Nederland. Wij vinden dit allemaal heel normaal… Nee, laat ik het anders zeggen. Het is absoluut abnormaal. Het is alleen geen ‘big deal’. Gaat het op een bepaald moment niet meer zo goed? Dan pakken we onze spullen en zijn we zo weer terug in Nederland. Vrienden die je op hun 52everjaardag moet begraven. Zussen die kanker krijgen. Kinderen die overlijden. Dát zijn dingen die mij bij zullen blijven als je het hebt over 2018.
